Απ' το ναδίρ στο ζενίθ, απ' τον παράδεισο στην κόλαση Από την ζώνη του πυρός σε καταπράσινη όαση Απ' τα βάθη της θαλάσσης ως την κορυφή του κόσμου Απ' την αγκαλίά της μάνας ώς τον θάνατο, ως το τίποτα Είναι η ζωή με τα πάνω, με τα κάτω, είναι ο χρόνος Και οι παλίρροιες αυτού που παρασέρνουν τις ζωές Είναι όσα θες να πεις μα ξεχασθήκανε στον χρόνο Και χαθήκανε για πάντα φέρνοντας σου τόσο πόνο Είναι ο ήχος που σε κάνει να δακρύζεις και να τρέχεις Είναι η πίκρα για ότι πόθησες μα ακόμα δεν το έχεις Τα χρόνια τα αθώα και ο πρώτος έρωτας Οι πρώτες συναυλίες και ο πρώτος τσαμπουκάς Είναι αυτό που είσαι τώρα κι έτσι βλαστημάς την ώρα Γιατί πίστευες παλιά πως ήσουν διαφορετικός Είναι η γνώση που απέκτησες, καρπός τόσων αγώνων Καθορίζουν τις ζωές μας Οι Παλίρροιες των Χρόνων

τι έγινε, που είμαι; δεν μπορώ άλλο… ΒΓΑΛΤΕ ΜΕ ΕΞΩ! θέλω να βγω να πετάξω τον κόσμο ν’ αλλάξω θέλω να λύσω αυτά τα λουριά που με δένουν να κόψω μα ο κόσμος ξεμακραίνει μου κάνει σινιάλο πίσω απ' αυτούς τους τοίχους μ' αυτά τα ψηλά τους κάγκελα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ! ημερολόγιό μου, τώρα βλέπω πολύχρωμα φωτάκια και διαμαντένιες άμαξες με αγαλματένιους χρυσούς καροτσέρηδες κοίτα κοίτα τον ήλιο σε ‘μενα γελά, μια ακτίνα του ανεβαίνω αυτές οι νεράιδες που ταξιδεύουν μαζί μου είναι οι ευχές του κόσμου γιατί όλοι μ’ αγαπάνε εκτός απ αυτούς, αυτούς που με ‘κλεισαν εδώ μέσα αυτούς που με ‘κοβαν στραβά με τα μάτια τους σαν λεπίδες και πονούσα κ' ύστερα με κρύο παγωμένο νερό με ‘βρεχαν δυνατά σ’ αυτόν τον άχρωμο κόσμο μου παν πως θα με ντύσουν νοσοκόμο να βοηθώ μου βαλαν αυτή την άσπρη ποδιά με μακριά μανίκια και τα ‘δεσαν γύρω μου τώρα, δε μπορώ να δω τα χέρια μου και αυτό, και αυτό με σφίγγει ΛΥΣΤΕ ΤΟ! δεν είμαι εγώ αυτός που ψάχνετε, κάνετε λάθος! θα σπάσω του κλουβί, θα σπάσω την πόρτα ρε, τώρα θα δείτε! τους τοίχους, έχω τη δύναμη μπουλντόζας εγώ, τώρα θα δείτε! αφήστε με! δε θέλω τίποτα άλλο ρε σεις ωχ! πάλι με τσίμπησαν μ’ αυτά τα σωληνοειδή πλαστικά έντομα του ύπνου αφήστε, δεν θέλω, απλά… να φύγω ελεύθερος και δεν θα πω τίποτα για σας και ότι μαλακία κάνετε εδώ μέσα καθώς περνούσε προς την πύλη του ύπνου του έβλεπε το ημερολόγιο του να έχει στόμα και μιλιά, να λέει «όλα είναι περαστικά και κάνε λίγο υπομονή, ένα πρωί ελεύθερο πουλί θα ταξιδεύεις. αδέσμευτος θα τρέχεις σ’ αυτό που γυρεύεις» μα πως θα γίνει αυτό αφού εγώ είμαι κλεισμένος εδώ «μην ανησυχείς και θα το δεις πως κάποια μέρα και συ… θα βγεις έξω» ημερολόγιο μου, σήμερα ξύπνησα στραβά δεν ξέρω καν τι μέρα είναι ψάχνω τον ήλιο και δεν τον βρίσκω πουθενά έχω φαγούρα στο στόμα και δεν μπορώ να ξυθώ κι έτσι δαγκώνομαι και τρέχει ένα κόκκινο υγρό, το είπαν αίμα κι εδώ έχει τόση σκοτεινιά - τι έκανα και με ‘κλεισαν πιο μέσα; ένα τσιγάρο ζήτησα πίσω απ’ τα κάγκελα μου και απλά αρπάζοντας το χέρι αυτού που μου το ‘δωσε του ζήτησα «βοήθεια!» και αμέσως ‘σκασαν οι ασπροντυμένοι φρουροί κι εγώ τους έλεγα πως δεν είμαι φτερό και θα με φτάσουν και κάποιοι σκύλοι φίλοι μου καλοί τους φώναζαν πως μόνο αγάπη έχω μα αυτοί, δεν τους άκουγαν και τότε αποφάσισα να τους φανερωθώ τους εξήγησα πως είμαι ο πρωθυπουργός της χωράς και πως θα τους έκανα ιππότες, συνόδους, γαμπρούς μα τότε γέλασαν ισχυρά και μ’ έδεσαν δυνατά, πιο σφιχτά από πριν λέγοντας μου «τώρα, σωθήκαμε» δεν βγάζω άκρη ρε, εδώ είναι… είναι όλοι τους τρελοί! όπως εκεί στην πάτρα, στο καρναβάλι, φορώντας την φορεσιά μου την πριγκιπική και από πάνω στολή βατράχου για να βρω λέει μια κοπελιά και μόλις μια πανέμορφη ύπαρξη μου έκανε την χάρη εγώ βάλθηκα να κερδίσω το φιλί της και τα κατάφερα κάναμε καλή παρέα, της εξηγούσα πως ήμουν πρίγκιπας για τα’ άλογα μου μίλαγα και τους τρανούς μου άθλους όμως όταν την πήγα στο παλάτι, το γέλιο της καρφώθηκε στη μνήμη μου για πάντα καθώς περνούσε προς την πύλη του ύπνου του έβλεπε το ημερολόγιο του να έχει στόμα και μιλιά, να λέει «όλα είναι περαστικά και κάνε λίγο υπομονή, ένα πρωί ελεύθερο πουλί θα ταξιδεύεις. αδέσμευτος θα τρέχεις σ’ αυτό που γυρεύεις» μα πως θα γίνει αυτό αφού εγώ είμαι κλεισμένος εδώ «μην ανησυχείς και θα το δεις πως κάποια μέρα και συ… θα βγεις έξω» - έλα, σήκω" - μα τι έγινε;" - σήκω! βγαίνεις έξω" - αλήθεια;" - σήκω πάνω ρε... σήκω" - ημερολόγιο μου;" - δεν είμαι το ημερολόγιο σου. σήκω" καθώς περνούσε πια την πύλη της εξόδου έτρεχε και θυμότανε το ημερολόγιό του «μη μιλάς σ' όποιον να ‘ναι και μη τους λες ότι βλέπεις, μ' ακούς; να μοιραστείς ότι έχεις μόνο μ' ανθρώπους ικανούς» κι αυτός στ’ αλήθεια έβλεπε τον ήλιο πια, στ’ αλήθεια έβλεπε να του γελά! και άκουγε τη χορωδία των πουλιών να τραγουδάνε χαρμόσυνα τραγούδια για αυτόν και να γλεντάνε, χέϊ! το όνειρο του θύμιζε που έγινε αλήθεια αγάπαγε τους ανθρώπους μ' όποια στραβή τους συνήθεια στα στήθια, στη δεξιά του τσέπη πάντα μ' ένα στυλό το ημερολόγιό του τον καθοδηγούσε αγαπώ - αγαπώ τους ανθρώπους μη με λέτε τρελό δε θα το πω γιατί εκεί μέσα δε θέλω να ξαναμπώ την αλήθεια που σας πειράζει δε θα ξαναπώ, την αλήθεια την αλήθεια που σας πειράζει δεν θα ξαναπώ, μην με λέτε τρελό σας παρακαλώ