κάποιοι γλεντάνε βλέποντας μας να κοιμόμαστε οι κρατικοί μηχανισμοί κάνουνε πάρτι όσο τα νιάτα αναλώνονται σε μάχες μεταξύ ριζοσπαστικών παρατάξεων δεν υπάρχουν ιδέες τα ίδια πρόβατα μα ακόμα πιο άσπρα, η μαυρισμένη ψυχή τους δεν ψάχνει διέξοδο έχει εθιστεί στο κάλεσμα του βοσκού που τα οδηγεί σε σφαγή δια παρελάσεως όπου οι θεατές δεν κρατάνε σημαίες αλλά πιρούνια και φωνάζουν «πιο γρήγορα!» κι εμείς βιαζόμαστε, ζητάμε όλοι μια αλλαγή μα πως θα ‘ρθεί; χρόνια κυβερνώμενοι από τις ίδιες οικογένειες απορούμε γιατί κατακρίναμε όλοι μαζί τον αμερικάνικο λαό για του μπους την επανεκλογή μα δεν διαφέρουμε σε τίποτα, ίσως να είμαστε πολύ χειρότεροι γιατί είναι βλάκας αυτός που δεν έχει κρίση και είναι άβουλος μα πιο βλάκας είναι αυτός που τον κρίνει ενώ πράττει παρόμοια «κοίτα γύρω σου» είναι στ’ αλήθεια ό,τι ονειρευόσουν όσα βλέπεις; θέλω να μου πεις αν τα βράδια ήσυχος κοιμάσαι; είναι ώρες που αισθάνομαι ότι απευθύνομαι σε ώτα μη ακοώντων μονίμος απόντων από την πραγματικότητα δεν υπάρχει πια τίποτα στο οποίο να μπορώ να πιστέψω έφερα ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο και αισθάνομαι ένοχος δεν βρίσκω κάτι καλό σε αυτό το πλάσμα να παραδώσω τι να του δώσω; με τι αρχές να το μεγαλώσω όταν οι αξίες γκρεμίζονται κάθε μέρα συθέμελα από τους ίδιους που μας ζητάνε να είμαστε νομοταγείς και τίμιοι πολίτες δεν είναι δίκαιο και αυτό που κάνω δεν είναι επανάσταση ουσιαστική δυστυχώς γράφω κείμενα γιατί οι βόμβες κοστίζουν κι εγώ είμαι απλά χαμηλόμισθος είναι ο καθένας μόνος του τίποτα και τα κινήματα υπονομεύονται από ψιλά είναι ο τόπος που ζω μια αμαρτία που αναπολεί το χθες και δεν πάει μπροστά μας ‘κόψαν τα πόδια κι εμείς κλαίμε όχι γιατί δεν μπορούμε να σταθούμε και να υψώσουμε ανάστημα αλλά γιατί δεν μπορούμε να τρέχουμε να υπηρετούμε σαν να μη θέλουμε να ξε-υπνωθούμε σπάστε επιτέλους την τηλεόραση ανακτήστε την εγκεφαλική διόραση και συνειδητοποιήστε ποιοί είστε η μεγαλύτερη παραγωγή του hollywood είναι η μίζερη καθημερινότητα που σφυρηλατεί και πλήττει κάθε υπο-νοήμων οντότητα, ξυπνήστε ρε! η αλήθεια που ζούμε είναι μακράν το μεγαλύτερο ψέμα κι αν όσο υπάρχουμε αυτό δεν το μάθουμε και δεν πράξουμε όπως αρμόζει τώρα τότε το τέλος θα έρθει νωρίτερα και όσα πράξαμε θα είναι ανούσια και άχρηστα για τις επόμενες γενιές – για τα παιδιά μας

νομίζω πως όλα τελειώσανε – μάταια – λέω πως όλα πηγαίνουν ανάποδα θαρρώ πως όλα με πολεμούν θέλοντας κάποτε να με δουν πεσμένο χάμω στον πάτο να σέρνομαι φορώντας μαύρα σαν την κατάρα ς’ ένα παιχνίδι πολέμου παλεύω με ‘μένα μην χάσω εμένα και φύγω στα ξένα έχω πεισθεί πως όταν γεννήθηκα ήταν παρούσα η ματαιοδοξία εκείνη την κρύα νύχτα σαββάτου στις 11 του δεκέμβρη με φίλησε γλυκά όμως δεν μου ‘πε ποτέ «σ’ αγαπώ» ίσως γι αυτό την νοσταλγώ όπως κάθε στιγμή που αφήνω να φύγει θέλω να λύσω αυτό το μυστήριο και στο γιατί μου να απαντήσω μήπως και ζήσω το τώρα και διώξω την μπόρα και κάνω τα σύννεφα πέρα την μέρα την έκανα νύχτα και κάτω απ’ το πέπλο της βγήκα στην πόλη σαν άχρηστος τόσες φορές με αποκάλεσαν έτσι και άλλες τόσες φορές τρελό όταν ταξιδεύω στο παρελθόν μου, για εκείνους χαζεύω το τίποτα ύποπτα βλέπω μηνύματα σε άσπρους τοίχους, εκεί που μοστράρει το τίποτα μπορεί εν τέλει να έχουνε δίκιο όλοι αυτοί και να’ μια τρελός το δίχως γιατί μέσα σε κελί κάπου στο δαφνί και να’ χω ξεχαστεί απ’ τη γη χαμένα ίσως τα ‘χω σαν τον donnie darko και ζω τα καλύτερα απ’ τα όνειρα μου πετώντας ψιλά πεθαμένος, άλλος ένας τρελός πάει χαμένος ο κόσμος με κούρασε, μ’ έλουσε η λύπη, η χαρά μου το βούλωσε αφού πρώτα μούντζωσε τ’ άγνωστο μέλλον δεν είναι πια μέλλον, δεν είναι παρόν και στο παρελθόν έφτιαξα μόνος μου τη φυλακή που φιλοξενεί μυαλό και ψυχή δεν πήρα πτυχίο στον ήχο απλά λευκό χαρτί ενός ψυχοπαθή είτε μέσα απ’ τον ήχο είτε μέσα απ’ τον στίχο κάποτε έβγαζα κάποιο νόημα τώρα ούτε αυτό βγαίνει κι αυτό με πικραίνει, νιώθω την ύπαρξη μου να μικραίνει κι αυτό με τρελαίνει, θυμάμαι κι εσένα, θυμάμαι την παγωμένη αγκαλιά σου ανάσα που τρέμει, καρδιά που χτυπά δυνατά, ήταν στο πάρκο η πρώτη φορά τότε που ήτανε όλα αγνά, τότε γνωρίσαμε και οι δυό την αγάπη έπειτα την πέταξα στα σκουπίδια και με κυρίευσε το σκοτάδι αιώνια χαραγμένο σημάδι, το κουβαλώ τώρα για στολίδι για να θυμίζει σ’ εμένα πως κάποτε σου φέρθηκα άσχημα, είμαι σκουπίδι είμαι μαλάκας το παραδέχομαι, τόσο πολύ που ακόμα με κάνω παρέα θα μπορούσανε όλα να είναι ωραία, μα κάποια πράγματα είναι μοιραία πάω παραπέρα ή παραπίσω; σήμερα όλα θα στα θυμίσω μπας με θυμάσαι κι εσύ όταν θα φύγω, έλα τα μάτια να μου κλείσεις αυτό που δεν έκανες ποτέ σου ήταν απλά να με αγαπήσεις έτσι όπως έπραξα εγώ προς εσένα, όταν σε έψαχνα μέσα σε τραίνα όταν σε αγκάλιασα πρώτη φορά ήταν του αυγούστου νυχτιά, ήταν τα φώτα σβηστά όμως δεν βρέθηκε η άκρη, δεν είναι τυχαίο που ακούγαμε «δάκρυ» όπως υποσχέθηκα, έψαξα και σου βρήκα την «σιωπή» σε βινύλιο για να’ ναι ρομαντικά κι αν εσύ δεν ήρθες ποτέ να το ακούσεις, το ακούω μόνος μου παρ’ αυτά δεν πειράζει όμως, δεν ξεχνώ, γι’ αυτό σε εξορκίζω με αυτό το τραγούδι και μ’ εξορίζω απ’ την ζωή σου, ελπίζω χαρούμενη πάντα να είσαι όπου και να’ σαι ότι αρχίζω και μοιάζει καλό, ξέρω πως σύντομα θα τελειώσει αυτό το μαθαίνω κάθε φορά από αυτούς που μ’ έχουν προδώσει κι αγγίζω την πτώση μα επανέρχομαι λες κι ανασταίνομαι για να διαπράξω ξανά τα ίδια λάθη μα δεν πειράζει, νιώθω όμορφα όσο λίγο κρατάει, το μυαλό μου κολλάει μετά λυπάμαι μα συγχρόνως χαίρομαι που εμπιστεύτηκα κι ακόμα εμπιστεύομαι που ερωτεύτηκα παράφορα και ρομαντικά έχω μάθει να σκέφτομαι που δυσκολεύομαι να ασπαστώ τα ψέματα, ανακατεύομαι με τα χρώματα τοίχους βάφω, στίχους και μουσική γράφω, μετά με πικάπ υπογράφω κανείς δεν με ξέρει, κανείς δεν το θέλει κανέναν δεν νοιάζει καθόλου ποιος είμαι δες μόνος και κρίνε, αν θες δίπλα μου μείνε και μάθε ποιος είμαι αλλά μην τρομάξεις μην προσπαθείς να μ’ αλλάξεις, θέλω να μείνω τρελός για πάντα θέλω να ζω κάθε μέρα εκτός τόπου και χρόνου – εκτός πόνου και φθόνου και να θυμάμαι κοιμάμαι για να’ μια κοντά σε όλα αυτά που αγαπώ και ποθώ ζητώ ξανά την ξανθιά σου αγκαλιά, θέλω να ‘ρθείς κοντά, να μου βάλεις φωτιά και στάχτη να γίνω απόψε το έκανα τόσο απλό, απλά γιατί πάντα το έκανα δύσκολο αν μπερδεύτηκες ζητώ συγνώμη μα πάντα μπερδεμένη ήταν η ύπαρξή μου όσοι με γνωρίζουν έστω και λίγο κάτι θα πιάσουν, όσοι πολύ τότε δίχως ντροπή αποκάλυψα μια πτυχή του εαυτού μου σκοτεινή, λυπηρή μα αληθινή ίσως είμαι πράγματι τρελός ή ακόμα μια χαμένη ψυχή που γυρνά εδώ κι εκεί ίσως να είμαι ήδη νεκρός οπότε δικαιολογείται και η αδιαφορία σας πραγματικά η απορία σας για την πορεία μου με εκπλήσσει μοιάζω αλλιώς, διαφορετικός, όμως παραμένω ακόμα προβληματιζόμενος άνθρωπος ακόμα δακρύζω με τα τραγούδια που κάποτε δακρύζαμε μαζί ακόμα πιστεύω στην φιλία, τις ανθρώπινες σχέσεις και την μουσική θυμάμαι αυτά που όλοι ξεχάσατε κι εκεί το νόημα χάσατε ή μήπως το πιάσατε; μήπως αλλάξατε απλά για να επιβιώσετε και το τίμημα μην πληρώσετε; τότε καλά κάνατε, τώρα ήσυχοι ίσως πεθάνετε δίχως μιζέρια, γίνατε φίλοι όμως δεν έχει μπέσα, βαθιά κρύβει μέσα κακία και μίσος αθάνατο τον θάνατο που δεν φοβάμαι, τουλάχιστον όχι όσο τον έτρεμα κάποτε στους χειμώνες πια εξαρτήθηκα, τα καλοκαίρια ξέγραψα έκτοτε και να πως κατάντησα, δάκρυσα μόνος και πάγωσα, έγινα μνήμα για να θυμίζω πως η θέληση και η αξιοπρέπεια υπάρχουν ακόμα υπάρχουν ακόμα ανθρώποι με όνειρα, υπάρχουν ακόμα ανθρώποι που ελπίζουν μες στο σκοτάδι σαν φως ξεχωρίζουν, γιατί στις σάπιες μέρες που ζούμε μπορούν ακόμα και δακρύζουν

δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί, κάτι πάει πολύ στραβά με τη ζωή και την βιώνουμε λάθος άγχος μέρα νύχτα τρέχουμε δεν φτάνουμε ποτέ στον προορισμό μας μόνο βλέπουμε τα όνειρα να τρέχουνε εμπρός μας.. μα πατιούνται από αυτοκίνητα κινητά τηλέφωνα έχουν γίνει όλοι οι φίλοι και όλοι τρέχουνε κι εκείνοι την γυναίκα μου δεν βλέπω τους γονείς μου έχω ξεχάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς και καλοσύνης έχω χάσει σαν κινούμαι μες στην πόλη μοιάζουν όλοι κοιμισμένοι παραπληροφορημένοι και δεν αντιδρούν σε τίποτα (τίποτα) άλλη μια απεργία λήγει σήμερα τα αιτήματα παραμείναν ανεκπλήρωτα όπως τα όνειρα – όπως οι υποσχέσεις μα εσύ συνεχίζεις να ψηφίζεις δεν αλλάζεις δεν μπορείς να αποφύγεις όσα φτιάξαν όλοι εκείνοι έχουν ριζώσει βαθιά μες στην καρδιά σου κι εσύ ελπίζεις τουλάχιστον με αξιοπρέπεια να πεθάνεις τι να κάνεις; αισθάνεσαι μικρός και εγκλωβισμένος, φοβισμένος έχω μια παράνοια κρυμμένη στην καβάτζα και περιμένω να την ξεθάψω στις πιο δύσκολες στιγμές δεν έχω τίποτα που να αξίζει να φοβάσαι μα κουβαλάω χειροβομβίδα στου λαιμού μου τις χορδές δε θα λυγίσω, δε θα υποταχτώ, θα προδοθώ πρώτα απ’ολους και στο τέλος θα περάσω μόνος τα καρφιά στα χέρια μου πατέρα δε σε συγχωρώ ήξερες πολύ καλά τι κάνεις κι όμως το ‘κανες ίσως να’μαι εγώ ο τρελός που πάει σε αντίθετη τροχιά και νομίζει πως οι υπόλοιποι είναι που πηγαίνουν ανάποδα όσο το αίμα δεν πήζει και το πτώμα μυρίζει γαρύφαλλα, τότε το θέαμα κερδίζει δεν είναι ταινία του χόλυγουντ, δεν μπορείς να σώσεις την κοπέλα και τον κόσμο, αλλά ούτε να διαλέξεις ένα από τα δυο κι αν υπάρχει μια ελπίδα να σώσεις το τομάρι σου, είναι να βαδίσεις στα χνάρια αυτών που απεχθάνεσαι λένε ότι όταν μισείς κάτι τελικά καταλήγεις να του μοιάζεις , μα νομίζω θα του έμοιαζες έτσι και αλλιώς το μόνο που πραγματικά επιλέγεις είναι αν θα το μισήσεις ή όχι μη φοβηθείς να σφυρηλατήσεις την ψυχή σου με εμπειρίες (όχι) γίνε ότι σε προστάζει η ζωή (ναι) μόνο μην ξεχάσεις να γίνεις το καλύτερο δυνατό πνιγήκαμε στο τίποτα και το τίποτα έγινε η υγεία μας ψάχνουμε κούτσουρα να πιαστούμε στην επιφάνεια για να κρατηθούμε. ορκίζομαι ότι προτιμώ να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου κλεισμένος μες στο σπίτι, παρά να αντικρύσω άλλη μια μετριότητα. έχω μια παράνοια κρυμμένη στην καβάτζα και περιμένω να την ξεθάψω στις πιο δύσκολες στιγμές δεν έχω τίποτα που να αξίζει να φοβάσαι μα κουβαλάω χειροβομβίδα στου λαιμού μου τις χορδές

μυρίζει χώμα νωπό, η ώρα 15.00 κι εγώ χαζεύω τα απέραντα χωράφια με ορθάνοιχτα τα μάτια είναι μαγεία, βαρέθηκα την πόλη αυτή που ζω, θέλω να φύγω μακριά και μες στη φύση να χαθώ καθώς απλώνεται ο δρόμος προς την έξοδο ανοίγει η καρδιά μου, βλέπω τα όνειρά μου μπροστά μου και νιώθω τόσο διαφορετικά, τόσο καλά κι ας είμαι μόνος, το δρομολόγιο αυτό πάει προς την λύτρωση και ο χρόνος σταμάτησε για λίγο να κυλάει, η καρδιά μου νιώθει τώρα όλο τον κόσμο ν’ αγαπάει, ήμασταν άρρωστοι θαρρώ όσοι λατρέψαμε την πόλη, εγκλωβισμένοι τώρα όλοι, είμαστε τόσοι κι όμως μόνοι τόσο όσο οι πλανήτες που γυρνάνε μόνοι κι όλοι αναζητούμε το γαλάζιο τ’ ουρανού μέσα στο γκρίζο, το πράσινο στα πάρκα, όσα υπάρχουν εδώ γύρω όπου κι αν γύρω την ματιά μου μες στην πόλη αυτή με πιάνει ψυχοπλάκωμα, κι αναζητώ το δρομολόγιο που θα βγάλει την ψυχή μου απ’ το χαράκωμα και χρώμα θα της δώσει, καθώς θα με οδηγήσει μακριά στην επαρχία όπου το χώμα είναι νωπό και το τσιμέντο ακόμα απέχει… έτσι καρδιά μου ακόμα αντέχει κι όλο η σκέψη τρέχει μπρός απ’ το αυτοκίνητο. είναι απλό μα το’ χουν κάνει τόσο δύσκολο να φύγεις απ’ την πόλη μια για πάντα και να ζήσεις μακριά απ’ όλα αυτά που δεν χρειάζεσαι μα πλέον σου χουν γίνει απαραίτητα μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω και το αγγίζω λες και είν’ κάτι πολύτιμο με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω να βρίσκω δρομολόγιο προς την έξοδο και βράδυ να γυρίζω μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω τώρα γνωρίζω πως πληρώνουμε το αντίτιμο με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω την αρρώστια αυτής της πόλης ποτέ να μην συνηθίζω μη με ξυπνάτε ακόμα, μη με ξυπνάτε ακόμα, ονειρεύομαι έναν ουρανό με ήλιο και χρώμα όπου η γη δεν έχει πιάσει ακόμα σκουριά, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά, ναι όπου το χώμα είχε άλλη μυρωδιά, όπου γελάγαμε και παίζαμε καθημερινά σβήνω τα σύρματα και τα μπετά από τα μάτια μου μπροστά, για μια φορά θέλω να δω ένα χωριό γεμάτο αγάπη κι όλης της γης τα μυστικά σ’ ένα χαρούμενο πάρτι, με μουσική απ’ τα πουλιά να βγει ο κόσμος στη γειτονιά, μια αγκαλιά ο άνθρωπος με την μάνα φύση, ναι θέλω πάλι το μυαλό μου να μεθύσει από ομορφιά και να μυρίσω στο χώμα του χωριού την μυρωδιά καθώς το απογευματινό του ηλίου νέκταρ μου ντύνει τη σάρκα απλώνει η ματιά μου ως εκεί που γράφει πράσινο είπα να γράψω, μάθε μου πώς να περιγράφω, μάθε μου να ταιριάζω άσπρο με γαλάζιο, φτιάχνω θάλασσα για να σου στέλνω τα τραγούδια μου, να κλείνω σ’ ένα μπουκάλι την πρώτη οσμή απ’ τα λουλούδια μου μα εσύ, πατέρα μου τραγούδα μου ουρανέ μου και μητέρα μου γη, μύρισαν πρώτοι καρποί στης οικουμένης την άνοιξη κι ας μοιάζει με όνειρο, ενώ ξυπνάω στ’ άστερο, στ’ άστεγο στείρο σήμερα κι απ’ το μπαλκόνι μου άγριες όξυνες στάλες βράζουν στις στέγες, μυρίζει χώμα ξαφνικά κι ανθίζουν όλα μυρίζει χώμα και οι ρίζες κυκλώνουν γκρίζες αποχρώσεις, ποτίζουν χρώμα τις κορνίζες, μυρίζει χώμα απ’ τα μπαλκόνια να θυμίζουνε αγρούς κι απ’ τους φωταγωγούς κύματα λέει ν’ ακούς, μυρίζει χώμα μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω και το αγγίζω λες και είν’ κάτι πολύτιμο με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω να βρίσκω δρομολόγιο προς την έξοδο και βράδυ να γυρίζω μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω τώρα γνωρίζω πως πληρώνουμε το αντίτιμο με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω την αρρώστια αυτής της πόλης ποτέ να μην συνηθίζω

ο κόσμος αυτός τώρα μου μοιάζει εχθρός, δεν είναι πια αληθινός, δεν έχει πρόσωπο, δεν παίρνει εκφράσεις είναι μικρός μα η απόστασή μας πάντα μεγαλώνει και αυτό με πληγώνει τόσο πολύ δεν βλέπω πρόσωπα οι μάσκες τα κρύψαν καλά, η ανθρωπιά πια έχει πει «άντε γεια» και η υποκρισία κάνει πάρτι προς τιμήν της απουσίας δεν αντέχω άλλο πια να βλέπω πρόσωπα θολά χωρίς μορφή, θυμάμαι το’ χα ξαναπεί έξι χρόνια πριν μα τίποτα δεν έχει αλλάξει παρά μόνο ως το χειρότερο κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα πουν οι ανθρώποι; φύγαν πρώτοι από τη γη της αμαρτίας και απ’ τον τόπο όπου όλα ισοπεδώνονται εν ονόματι υλικής αμοιβής οι θεοί μας έχουν μπει στο χαρτί, η ψυχή μας έχει πλέον αποκτήσει τιμή και είναι φθηνή τόσο πολύ που αγοράζουν και πουλάνε αυτή ακόμα και όσοι θεωρούνταν από άλλους αγνοί ακόμα και οι ίδιοι οι θεοί τώρα το παίζουν τρελοί ποιοι είναι αυτή που εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση και που ’ναι όλοι αυτοί που ετοίμαζαν επανάσταση μοιάζει ο κόσμος κοιμισμένος απ’ τον ύπνο του αιώνα, νιώθω μόνος να παλεύω σ’ ένα δύσκολο αγώνα δεν θέλω να πιστέψω ότι όλα τελειώνουν εδώ, δεν θέλω να’μαι εγώ σε αυτή την πτώση παρόν η ιστορία έγραψε όμως καθόλου δεν δίδαξε, τώρα βλέπουμε τους ίδιους τυράννους και δεν αγγίζει την ανύπαρκτη ψυχή μας τίποτα γιατί υπάρχουν βλέψεις για μια δήθεν καλύτερη ζωή μέσα από δίκτυα ηλεκτρικών σημάτων και κινητά ο κόσμος έχει μπει σε συσκευές, πες μου τι θες…(;) το’ χεις μπροστά σου, δεν αρκεί, η επικοινωνία ανθίζει μα η επαφή έχει χαθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ότι κάποιος με καταλαβαίνει δεν θυμάμαι όπως τόσα και τόσα που δεν θα ’πρεπε να ξεχνιούνται μα ο ρυθμός της ζωής τρέχει κι εγώ ξωπίσω του θέλω πολύ να ξαποστάσω να προλάβω να σκεφτώ, να προλάβω να ζήσω, να προλάβω να μάθω όσα γιατί με βασανίζουν ενώ οι πλανήτες γυρίζουν θέλω να βρω έστω έναν άνθρωπο να πω μια καλημέρα και να νιώσω την χαρά αυτής της αγνής επαφής αντ’ αυτού με βρίσκω πάλι μόνο στο δωμάτιο στίχους να γράφω, να απορώ αν θα ‘πρεπε να τραγουδώ για όσα με πληγώνουν και τα μάτια μου υγραίνουν, για όσα λέω αξίζουν να παλέψω γι’ αυτά και να πεθάνω θα συνεχίσω να παλεύω μόνος μες στην μοναξιά μου μόνος στο σκοτάδι – πολεμιστής του φωτός

απορώ… όχι αν αισθάνεσαι τύψεις αλλά πως κάνω μουσική και γράφω στίχους σε μία χώρα που δε θέλει μουσική παρά background για μια κουλτούρα ανύπαρκτη (ποιά κουλτούρα;) όλα μου μοιάζουν στραβά απλά γιατί είναι στραβά κι αναρωτιέμαι σε πια χώρα ζεις εσύ που δεν το βλέπεις (σε ποιά;) σε ποιον κόσμο και τι κάνεις για να ζήσεις – να επιβιώσεις προσπαθείς όμως παιδεύεσαι ακόμα και γι αυτό το αυτονόητο όπως είναι να αναπνέεις οξυγόνο (αν κάνω λάθος διόρθωσέ με) ζητώ συγνώμη αν τα τραγούδια μου είναι μίζερα μα υπόσχομαι του χρόνου θα’ ειν’ χειρότερα όπως άλλωστε οι ζωές μας οι καλοσύνες σταματάνε όταν πατάνε και πετάνε την προσωπικότητα μας και περνάνε τη ζωή μας για σκουπίδι… είναι στολίδι… μα δε σε νοιάζει, όχι! αν ψάχνεις νόημα στο στίχο στο κάνω εύκολο, παρ’ το μπορεί να ζεις… μα δεν υπάρχεις… κι ας αναπνέεις… θαμμένος είσαι… δε σε νοιάζει ποιοι πεινάνε τη στιγμή που τρως το φαγητό σου ποια εργοστάσια παράγουν μάσκες οξυγόνου την ίδια ώρα που μολύνουν τον αέρα που αναπνέεις θες κι εσύ μια ευκαιρία, μια γωνιά μέσα στον κόσμο, με ένα μισθό έστω μικρο, απαλλαγμένο από τύψεις ,με τσακισμένο χαρτί προσπαθείς τις φλέβες σου να κόψεις και να σκοτώσεις όσα σε κάνουν να ξεφεύγεις από τα κλισέ που και που αλλά η συνήθεια είναι η μόνη αγάπη που μπορείς να επιτύχεις, μη δακρύζεις όσα φοβάσαι κατά βάθος τα λατρεύεις και όσα γυρεύεις είναι ήδη στις άκρες των ματιών σου που ανοιγοκλείνουν μόνο μη κοιτάξεις χαμηλά μπορεί να δεις τον εαυτό σου και να τρομάξεις δεν πατάς μα πετάς παραπατώντας και παίρνεις μάτι τις ζωές των άλλων για να ζήσεις μη μιλάς μπορεί η αλήθεια να σου ξεφύγει και μετά μπροστά σε κρύο καθρέφτη να περιμένεις το είδωλό σου να αναστηθεί για να σ’ αγγίξει όσο κάνεις τους ήρωές σου ομορφότερους απ’ ό,τι είναι δεν πρόκειται ποτέ να τους μοιάσεις προτείνω να σταματήσεις να περνάς τόσες ώρες μπροστά από την τηλεόραση η από τον υπολογιστή σου, δώσε ευκαιρίες στους ανθρώπους σου, συζήτησε μαζί τους, δημιούργησε, πάνω απ’όλα διάβασε, διάβασε, διάβασε κανένα γαμημένο βιβλίο δε γράφτηκε για να κοσμεί τη βιβλιοθήκη σου κι αν ακούγομαι διδακτικός είναι γιατι βαρέθηκα να γκρεμίζω με την υπεροψία μου είναι ο καιρός όλοι μαζί να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, ένα μικρό βήμα προς την αιωνιότητα!!!! αν ψάχνεις νόημα στο στίχο στο κάνω εύκολο, παρ’ το μπορεί να ζεις… μα δεν υπάρχεις… κι ας αναπνέεις… θαμμένος είσαι…

συμπαντικό σκοτάδι στην επιφάνεια του μικρού μας πλανήτη δεν βλέπω φως στον ορίζοντα την ίδια ώρα που άλλοι νομίζουν ότι γλεντάνε μέσα σε αυτό στην ουσία κοιμούνται, τους νιώθω γύρω μου να αιωρούνται αργά, και γύρω από τον εαυτό τους δεν τους φτάνω, με πνίγουνε τα ψέματα πυκνά-αποπνικτικά σαν αστρόσκονη σαν καρκίνος στους πνεύμονες του σύμπαντος… και πεθαίνουμε μαζί δεν υπάρχει ελπίδα όσο δεν βλέπουμε την αλήθεια μέσα μας πώς να δούμε την αλήθεια έξω; όταν δεν δίνουμε σημασία στην ουσία και δεν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει αγνοούμε όσα δεν βλέπουμε ή δεν τα βλέπουμε επειδή τα αγνοούμε; που είναι το καλό σε αυτόν τον κόσμο; που είναι το μυαλό σε αυτόν τον κόσμο; που είσαι; μην παριστάνεις το μαύρο πρόβατο νομίζοντας ότι είσαι ξεχωριστός μην περηφανεύεσαι γι’ αυτό. ακόμα και μαύρο, πρόβατο παραμένεις μου προκαλεί αηδία! κάποιοι βρίσκουν πάτημα στην άγνοια κάποιων άλλων και το χειρότερο είναι ότι στην εποχή της πληροφορίας όλοι το γνωρίζουμε μα το κακό συνεχίζεται πόλεμος, φτώχια, άρρωστο μίσος / ζήλια, κατάρα, σύννεφα μαύρα / βρέχει κακία, πουν’ η δημιουργία; / δεν έχει χώρο σε τούτο τον κόσμο μη σκοτώνετε την δημιουργικότητα, δεν έχετε αυτό το δικαίωμα (όχι!) διαφυλάξτε ό,τι αξίζει να σωθεί (ναι!), δείτε λίγο πέρα απ’ τον εαυτό σας και από την βλακεία που σας δέρνει αυτή είναι η μάστιγα του νέου αιώνα παραδίνουμε τα πάντα χωρίς αγώνα, για ένα κομμάτι τίποτα παραπάνω υπερκαταναλωτές του σήμερα – δολοφόνοι του αύριο και των παιδιών που φέρνουμε οι ίδιοι στον κόσμο πόσο ντρέπομαι γι’ αυτό, προσεύχομαι από τώρα για την μελλοντική συγχώρεση του γιού μου αφού δεν βλέπω ίχνος ελπίδας να αλλάξει κάτι έως ότου να μπορεί κι αυτός να καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα πια για το οποίο να αξίζει να πεθάνεις μα ούτε και για να ζήσεις δυστυχώς, τα ευκόλως εννοούμενα εξαλείφτηκαν και καλούμαστε να διεκδικήσουμε να αυτονόητα είμαστε άνθρωποι, έχουμε όνειρα, θέλουμε χώρο γι αυτά, θέλουμε χρόνο γι’ αυτά έχουμε δικαίωμα να πάρουμε την ζήση να την κάνουμε ύπαρξη, να αγγίξουμε το άπειρο αφήνοντας σπουδαία κληρονομιά όχι υλικά αγαθά μονάχα αλλά γνώση, υπερηφάνεια και βάσεις για να δημιουργήσουνε μεγαλύτερα και καλύτερα, σπουδαία πράγματα καλύτερους θεσμούς. αν είμαστε άξιοι να το πετύχουμε αυτό τότε καλώς είμαστε εδώ όμως δεν βλέπω μέλλον γι’ αυτό έχω μια πρόταση (άκουσέ την): εφόσον η αντίδραση απαιτεί μια δράση που δεν υπάρχει και η αδράνεια έχει παγιωθεί σε αυτόν τον τόπο ας γίνουμε εμείς η δράση και ας προκαλέσουμε αντιδράσεις ας κλείσουμε επιτέλους την τηλεόραση, ας σταματήσουμε να καταναλώνουμε σκουπίδια και εν τέλει ας σταματήσουμε να αναπαραγόμαστε ας δείξουμε ότι δεν φοβόμαστε την καταστροφή μας γιατί απλά η ζωή μας μας καταστρέφει κάθε μέρα ούτος ή άλλως τι έχουμε πια για να χάσουμε;