νομίζω πως όλα τελειώσανε – μάταια – λέω πως όλα πηγαίνουν ανάποδα
θαρρώ πως όλα με πολεμούν θέλοντας κάποτε να με δουν
πεσμένο χάμω στον πάτο να σέρνομαι φορώντας μαύρα σαν την κατάρα
ς’ ένα παιχνίδι πολέμου παλεύω με ‘μένα μην χάσω εμένα και φύγω στα ξένα
έχω πεισθεί πως όταν γεννήθηκα ήταν παρούσα η ματαιοδοξία
εκείνη την κρύα νύχτα σαββάτου στις 11 του δεκέμβρη
με φίλησε γλυκά όμως δεν μου ‘πε ποτέ «σ’ αγαπώ»
ίσως γι αυτό την νοσταλγώ όπως κάθε στιγμή που αφήνω να φύγει
θέλω να λύσω αυτό το μυστήριο και στο γιατί μου να απαντήσω
μήπως και ζήσω το τώρα και διώξω την μπόρα και κάνω τα σύννεφα πέρα
την μέρα την έκανα νύχτα και κάτω απ’ το πέπλο της βγήκα στην πόλη σαν άχρηστος
τόσες φορές με αποκάλεσαν έτσι και άλλες τόσες φορές τρελό
όταν ταξιδεύω στο παρελθόν μου, για εκείνους χαζεύω το τίποτα ύποπτα
βλέπω μηνύματα σε άσπρους τοίχους, εκεί που μοστράρει το τίποτα
μπορεί εν τέλει να έχουνε δίκιο όλοι αυτοί και να’ μια τρελός το δίχως γιατί
μέσα σε κελί κάπου στο δαφνί και να’ χω ξεχαστεί απ’ τη γη
χαμένα ίσως τα ‘χω σαν τον donnie darko και ζω τα καλύτερα απ’ τα όνειρα μου
πετώντας ψιλά πεθαμένος, άλλος ένας τρελός πάει χαμένος
ο κόσμος με κούρασε, μ’ έλουσε η λύπη, η χαρά μου το βούλωσε αφού πρώτα μούντζωσε
τ’ άγνωστο μέλλον δεν είναι πια μέλλον, δεν είναι παρόν και στο παρελθόν
έφτιαξα μόνος μου τη φυλακή που φιλοξενεί μυαλό και ψυχή
δεν πήρα πτυχίο στον ήχο απλά λευκό χαρτί ενός ψυχοπαθή

είτε μέσα απ’ τον ήχο είτε μέσα απ’ τον στίχο κάποτε έβγαζα κάποιο νόημα
τώρα ούτε αυτό βγαίνει κι αυτό με πικραίνει, νιώθω την ύπαρξη μου να μικραίνει
κι αυτό με τρελαίνει, θυμάμαι κι εσένα, θυμάμαι την παγωμένη αγκαλιά σου
ανάσα που τρέμει, καρδιά που χτυπά δυνατά, ήταν στο πάρκο η πρώτη φορά
τότε που ήτανε όλα αγνά, τότε γνωρίσαμε και οι δυό την αγάπη
έπειτα την πέταξα στα σκουπίδια και με κυρίευσε το σκοτάδι
αιώνια χαραγμένο σημάδι, το κουβαλώ τώρα για στολίδι
για να θυμίζει σ’ εμένα πως κάποτε σου φέρθηκα άσχημα, είμαι σκουπίδι
είμαι μαλάκας το παραδέχομαι, τόσο πολύ που ακόμα με κάνω παρέα
θα μπορούσανε όλα να είναι ωραία, μα κάποια πράγματα είναι μοιραία
πάω παραπέρα ή παραπίσω; σήμερα όλα θα στα θυμίσω
μπας με θυμάσαι κι εσύ όταν θα φύγω, έλα τα μάτια να μου κλείσεις
αυτό που δεν έκανες ποτέ σου ήταν απλά να με αγαπήσεις
έτσι όπως έπραξα εγώ προς εσένα, όταν σε έψαχνα μέσα σε τραίνα
όταν σε αγκάλιασα πρώτη φορά ήταν του αυγούστου νυχτιά, ήταν τα φώτα σβηστά όμως δεν βρέθηκε η άκρη, δεν είναι τυχαίο που ακούγαμε «δάκρυ»
όπως υποσχέθηκα, έψαξα και σου βρήκα την «σιωπή» σε βινύλιο για να’ ναι ρομαντικά
κι αν εσύ δεν ήρθες ποτέ να το ακούσεις, το ακούω μόνος μου παρ’ αυτά
δεν πειράζει όμως, δεν ξεχνώ, γι’ αυτό σε εξορκίζω με αυτό το τραγούδι
και μ’ εξορίζω απ’ την ζωή σου, ελπίζω χαρούμενη πάντα να είσαι όπου και να’ σαι

ότι αρχίζω και μοιάζει καλό, ξέρω πως σύντομα θα τελειώσει
αυτό το μαθαίνω κάθε φορά από αυτούς που μ’ έχουν προδώσει κι αγγίζω την πτώση
μα επανέρχομαι λες κι ανασταίνομαι για να διαπράξω ξανά τα ίδια λάθη
μα δεν πειράζει, νιώθω όμορφα όσο λίγο κρατάει, το μυαλό μου κολλάει μετά
λυπάμαι μα συγχρόνως χαίρομαι που εμπιστεύτηκα κι ακόμα εμπιστεύομαι
που ερωτεύτηκα παράφορα και ρομαντικά έχω μάθει να σκέφτομαι
που δυσκολεύομαι να ασπαστώ τα ψέματα, ανακατεύομαι με τα χρώματα
τοίχους βάφω, στίχους και μουσική γράφω, μετά με πικάπ υπογράφω
κανείς δεν με ξέρει, κανείς δεν το θέλει κανέναν δεν νοιάζει καθόλου ποιος είμαι
δες μόνος και κρίνε, αν θες δίπλα μου μείνε και μάθε ποιος είμαι αλλά μην τρομάξεις
μην προσπαθείς να μ’ αλλάξεις, θέλω να μείνω τρελός για πάντα
θέλω να ζω κάθε μέρα εκτός τόπου και χρόνου – εκτός πόνου και φθόνου και να θυμάμαι
κοιμάμαι για να’ μια κοντά σε όλα αυτά που αγαπώ και ποθώ
ζητώ ξανά την ξανθιά σου αγκαλιά, θέλω να ‘ρθείς κοντά, να μου βάλεις φωτιά και στάχτη να γίνω

απόψε το έκανα τόσο απλό, απλά γιατί πάντα το έκανα δύσκολο
αν μπερδεύτηκες ζητώ συγνώμη μα πάντα μπερδεμένη ήταν η ύπαρξή μου
όσοι με γνωρίζουν έστω και λίγο κάτι θα πιάσουν, όσοι πολύ τότε δίχως ντροπή
αποκάλυψα μια πτυχή του εαυτού μου σκοτεινή, λυπηρή μα αληθινή
ίσως είμαι πράγματι τρελός ή ακόμα μια χαμένη ψυχή που γυρνά εδώ κι εκεί
ίσως να είμαι ήδη νεκρός οπότε δικαιολογείται και η αδιαφορία σας
πραγματικά η απορία σας για την πορεία μου με εκπλήσσει
μοιάζω αλλιώς, διαφορετικός, όμως παραμένω ακόμα προβληματιζόμενος άνθρωπος
ακόμα δακρύζω με τα τραγούδια που κάποτε δακρύζαμε μαζί
ακόμα πιστεύω στην φιλία, τις ανθρώπινες σχέσεις και την μουσική
θυμάμαι αυτά που όλοι ξεχάσατε κι εκεί το νόημα χάσατε ή μήπως το πιάσατε;
μήπως αλλάξατε απλά για να επιβιώσετε και το τίμημα μην πληρώσετε;
τότε καλά κάνατε, τώρα ήσυχοι ίσως πεθάνετε δίχως μιζέρια, γίνατε φίλοι
όμως δεν έχει μπέσα, βαθιά κρύβει μέσα κακία και μίσος αθάνατο
τον θάνατο που δεν φοβάμαι, τουλάχιστον όχι όσο τον έτρεμα κάποτε
στους χειμώνες πια εξαρτήθηκα, τα καλοκαίρια ξέγραψα έκτοτε
και να πως κατάντησα, δάκρυσα μόνος και πάγωσα, έγινα μνήμα
για να θυμίζω πως η θέληση και η αξιοπρέπεια υπάρχουν ακόμα
υπάρχουν ακόμα ανθρώποι με όνειρα, υπάρχουν ακόμα ανθρώποι που ελπίζουν
μες στο σκοτάδι σαν φως ξεχωρίζουν, γιατί στις σάπιες μέρες που ζούμε μπορούν ακόμα και δακρύζουν