μυρίζει χώμα νωπό, η ώρα 15.00 κι εγώ χαζεύω τα απέραντα χωράφια με ορθάνοιχτα τα μάτια
είναι μαγεία, βαρέθηκα την πόλη αυτή που ζω, θέλω να φύγω μακριά και μες στη φύση να χαθώ
καθώς απλώνεται ο δρόμος προς την έξοδο ανοίγει η καρδιά μου, βλέπω τα όνειρά μου μπροστά μου
και νιώθω τόσο διαφορετικά, τόσο καλά κι ας είμαι μόνος, το δρομολόγιο αυτό πάει προς την
λύτρωση και ο χρόνος σταμάτησε για λίγο να κυλάει, η καρδιά μου νιώθει τώρα όλο τον κόσμο ν’ αγαπάει, ήμασταν άρρωστοι θαρρώ όσοι λατρέψαμε την πόλη, εγκλωβισμένοι τώρα όλοι, είμαστε τόσοι κι όμως μόνοι τόσο όσο οι πλανήτες που γυρνάνε μόνοι κι όλοι αναζητούμε το γαλάζιο τ’ ουρανού μέσα στο γκρίζο, το πράσινο στα πάρκα, όσα υπάρχουν εδώ γύρω όπου κι αν γύρω την ματιά μου μες στην πόλη αυτή με πιάνει ψυχοπλάκωμα, κι αναζητώ το δρομολόγιο που θα βγάλει την ψυχή μου απ’ το χαράκωμα και χρώμα θα της δώσει, καθώς θα με οδηγήσει μακριά στην επαρχία όπου το χώμα είναι νωπό και το τσιμέντο ακόμα απέχει… έτσι καρδιά μου ακόμα αντέχει κι όλο η σκέψη τρέχει μπρός απ’ το αυτοκίνητο. είναι απλό μα το’ χουν κάνει τόσο δύσκολο να φύγεις απ’ την πόλη μια για πάντα και να ζήσεις μακριά απ’ όλα αυτά που δεν χρειάζεσαι μα πλέον σου χουν γίνει απαραίτητα

μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω και το αγγίζω λες και είν’ κάτι πολύτιμο
με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω να βρίσκω δρομολόγιο προς την έξοδο και βράδυ να γυρίζω
μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω τώρα γνωρίζω πως πληρώνουμε το αντίτιμο
με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω την αρρώστια αυτής της πόλης ποτέ να μην συνηθίζω

μη με ξυπνάτε ακόμα, μη με ξυπνάτε ακόμα, ονειρεύομαι έναν ουρανό με ήλιο και χρώμα
όπου η γη δεν έχει πιάσει ακόμα σκουριά, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά, ναι
όπου το χώμα είχε άλλη μυρωδιά, όπου γελάγαμε και παίζαμε καθημερινά
σβήνω τα σύρματα και τα μπετά από τα μάτια μου μπροστά, για μια φορά θέλω να δω ένα χωριό γεμάτο αγάπη κι όλης της γης τα μυστικά σ’ ένα χαρούμενο πάρτι, με μουσική απ’ τα πουλιά
να βγει ο κόσμος στη γειτονιά, μια αγκαλιά ο άνθρωπος με την μάνα φύση, ναι
θέλω πάλι το μυαλό μου να μεθύσει από ομορφιά και να μυρίσω στο χώμα του χωριού την μυρωδιά

καθώς το απογευματινό του ηλίου νέκταρ μου ντύνει τη σάρκα απλώνει η ματιά μου ως εκεί που γράφει πράσινο είπα να γράψω, μάθε μου πώς να περιγράφω, μάθε μου να ταιριάζω άσπρο με γαλάζιο, φτιάχνω θάλασσα για να σου στέλνω τα τραγούδια μου, να κλείνω σ’ ένα μπουκάλι την πρώτη οσμή απ’ τα λουλούδια μου μα εσύ, πατέρα μου τραγούδα μου ουρανέ μου και μητέρα μου γη, μύρισαν πρώτοι καρποί στης οικουμένης την άνοιξη κι ας μοιάζει με όνειρο, ενώ ξυπνάω στ’ άστερο, στ’ άστεγο στείρο σήμερα κι απ’ το μπαλκόνι μου άγριες όξυνες στάλες βράζουν στις στέγες, μυρίζει χώμα ξαφνικά κι ανθίζουν όλα μυρίζει χώμα και οι ρίζες κυκλώνουν γκρίζες αποχρώσεις, ποτίζουν χρώμα τις κορνίζες, μυρίζει χώμα απ’ τα μπαλκόνια να θυμίζουνε αγρούς κι απ’ τους φωταγωγούς κύματα λέει ν’ ακούς, μυρίζει χώμα

μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω και το αγγίζω λες και είν’ κάτι πολύτιμο
με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω να βρίσκω δρομολόγιο προς την έξοδο και βράδυ να γυρίζω
μυρίζει χώμα νωπό, πάνω σε αυτό γονατίζω τώρα γνωρίζω πως πληρώνουμε το αντίτιμο
με δάκρυα το ποτίζω γι’ αυτό πάντα φροντίζω την αρρώστια αυτής της πόλης ποτέ να μην συνηθίζω