απορώ… όχι αν αισθάνεσαι τύψεις αλλά πως κάνω μουσική και γράφω στίχους
σε μία χώρα που δε θέλει μουσική παρά background για μια κουλτούρα ανύπαρκτη (ποιά κουλτούρα;)
όλα μου μοιάζουν στραβά απλά γιατί είναι στραβά κι αναρωτιέμαι σε πια χώρα ζεις εσύ που δεν το βλέπεις (σε ποιά;)
σε ποιον κόσμο και τι κάνεις για να ζήσεις – να επιβιώσεις προσπαθείς όμως παιδεύεσαι ακόμα και γι αυτό το αυτονόητο όπως είναι να αναπνέεις οξυγόνο (αν κάνω λάθος διόρθωσέ με)
ζητώ συγνώμη αν τα τραγούδια μου είναι μίζερα μα υπόσχομαι του χρόνου θα’ ειν’ χειρότερα όπως άλλωστε οι ζωές μας
οι καλοσύνες σταματάνε όταν πατάνε και πετάνε την προσωπικότητα μας και περνάνε τη ζωή μας για σκουπίδι… είναι στολίδι… μα δε σε νοιάζει, όχι!

αν ψάχνεις νόημα στο στίχο στο κάνω εύκολο, παρ’ το
μπορεί να ζεις… μα δεν υπάρχεις… κι ας αναπνέεις… θαμμένος είσαι…

δε σε νοιάζει ποιοι πεινάνε τη στιγμή που τρως το φαγητό σου
ποια εργοστάσια παράγουν μάσκες οξυγόνου την ίδια ώρα που μολύνουν τον αέρα που αναπνέεις
θες κι εσύ μια ευκαιρία, μια γωνιά μέσα στον κόσμο, με ένα μισθό έστω μικρο, απαλλαγμένο από τύψεις ,με τσακισμένο χαρτί προσπαθείς τις φλέβες σου να κόψεις και να σκοτώσεις όσα σε κάνουν να ξεφεύγεις από τα κλισέ που και που
αλλά η συνήθεια είναι η μόνη αγάπη που μπορείς να επιτύχεις, μη δακρύζεις όσα φοβάσαι κατά βάθος τα λατρεύεις και όσα γυρεύεις είναι ήδη στις άκρες των ματιών σου που ανοιγοκλείνουν
μόνο μη κοιτάξεις χαμηλά μπορεί να δεις τον εαυτό σου και να τρομάξεις δεν πατάς μα πετάς παραπατώντας και παίρνεις μάτι τις ζωές των άλλων για να ζήσεις
μη μιλάς μπορεί η αλήθεια να σου ξεφύγει και μετά μπροστά σε κρύο καθρέφτη να περιμένεις το είδωλό σου να αναστηθεί για να σ’ αγγίξει
όσο κάνεις τους ήρωές σου ομορφότερους απ’ ό,τι είναι δεν πρόκειται ποτέ να τους μοιάσεις
προτείνω να σταματήσεις να περνάς τόσες ώρες μπροστά από την τηλεόραση η από τον υπολογιστή σου, δώσε ευκαιρίες στους ανθρώπους σου, συζήτησε μαζί τους, δημιούργησε, πάνω απ’όλα διάβασε, διάβασε, διάβασε
κανένα γαμημένο βιβλίο δε γράφτηκε για να κοσμεί τη βιβλιοθήκη σου
κι αν ακούγομαι διδακτικός είναι γιατι βαρέθηκα να γκρεμίζω με την υπεροψία μου
είναι ο καιρός όλοι μαζί να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, ένα μικρό βήμα προς την αιωνιότητα!!!!

αν ψάχνεις νόημα στο στίχο στο κάνω εύκολο, παρ’ το
μπορεί να ζεις… μα δεν υπάρχεις… κι ας αναπνέεις… θαμμένος είσαι…